No to kończymy...

   Witajcie, kochani. Nawet nie wiem od czego zacząć. Bardzo przywiązałam się do tego bloga, aż trudno uwierzyć jakie to dla mnie ważne. Jak już wspominałam wcześniej, postacie- żeńskie szczególnie- oparte są na prawdziwych osobach.
    Kiedy chodziłam spać, kiedy wstawałam, praktycznie w każdej wolnej chwili, myślałam o kolejnych przygodach i rozterkach Nathalie. Na samym  początku nie sądziłam, że blog wypali. Dzięki wsparciu i Waszym, i moich kochanych przyjaciół, blog przetrwał. Przed chwilą przeczytałam wszystkie komentarze od samego początku. Aż w oczach pojawiają się łzy. Naprawdę. To każde słowo pod rozdziałem dawało motywację do dalszego  pisania. Mimo że przy ostatnich rozdziałach wiele osób już przestało się interesować losem bohaterów, zostało kilka czytelników, dzięki którym chodziłam z szerokim uśmiechem na twarzy. Dziękuję.
    Tego bloga nie usuwam, ponieważ chcę mieć pamiątkę, a gdy założę kolejnego, to właśnie tutaj pojawi się ta informacja. Tak sądzę.
   Jeżeli macie do mnie jakieś pytania  lub sprawy, moje gg podałam  w informacji o sobie, także chyba nie będzie problemu. Na gg jestem prawie cały czas, nieraz na niewidoku.
    Już nie  wiem co napisać. Po prostu dziękuję Wam za wszystko, za wytrwałość w czytaniu mojego opowiadania. Wszystko, wszystko naprawdę dużo dla mnie znaczyło, nadal znaczy. Mam nadzieję, że nie rozczarowałam Was finałem Nathalie. Trzeba się pożegnać, przynajmniej na jakiś czas. Jeszcze raz dziękuję, do zobaczenia lub też napisania. Życzę Wam wszystkim przepięknych, słonecznych, zabawnych wakacji, które zapamiętacie na długo. Dziękuję